Ne cdo ore te zgjoheshe, hapej nje dere. Dhome me dhome shkonin dore per dore, duke ngritur ketu, duke hapur atje, duke u siguruar ? nje cift fantazmash.
"Ketu e lame", tha ajo.
Dhe ai shtoi: "Oh, po edhe ketu!"
"Eshte lart", mermeriti ajo.
"Edhe ne kopsht", peshperiti tjetri.
"Pa zhurme", thane, "perndryshe mund t?i zgjojme".
Por s?eshte se na zgjuat ju. Oh, jo. "Ata po e kerkojne, po levizin perden", mund te thote dikush, qe te lexoje nje faqe a dy. "Tani e gjeten", mund te bindet dikush, duke e lene lapsin mbi tryeze. Dhe atehere, lodhur se lexuari, dikush mund te cohet dhe te shohe vete gjithe shtepine bosh, dyert e hapura, vetem zhurmerima pluskuese e pellumbave te eger dhe zukatja e makinave shirese tutje ne ferme.
"Perse erdha ketu?" "cfare doja te gjeja?" Duart e mia ishin te zbrazeta. "Ndoshta eshte lart, pra?" Mollet ishin ne papafingo. Dhe poshte serish, kopshti i njejte si perhere, vetem libri kishte rreshqitur mbi bar.
Por e gjeten ne sallon.
Askush nuk mund t?i shihte. Xhamat e dritares pasqyronin molle, pasqyronin trendafila; gjethet ishin te blerta ne xham. Po te shkonin ne sallon, vetem molla shfaqte anen e verdhe. Rishmi, pas nje casti, po te ishte dera hapur, ne dysheme shperndare, mbeshtetur ne mure, lavjerrur nga tavani ? cfare? Duart e mia ishin te zbrazeta. Hija e nje gushekuqi tejshkoi qilimin; nga puset me te thella te erresires, pellumbi i eger shperndante tinguj pluskues.
"Shpetova, shpetova, shpetova", rrihte butesisht pulsi i shtepise. "Thesari i groposur; dhoma?", u ndal papritur pulsi. "Oh, ai te ishte thesari i groposur?"
Nje cast me pas drita u zbeh. Atehere, jashte ne kopsht? Por pemet tirrnin erresiren per nje rreze dielli endacuke. Aq e holle, aq e rralle, zhytur ftohte ne siperfaqe, rrezja qe une kerkoja digjej perhere pas xhamit. Vdekja ishte xhami; vdekja ishte mes nesh; ardhur se pari te gruaja, qindra vjet te shkuar, tek ikte nga shtepia, tek vuloste te gjitha dritaret, dhomat zhyteshin ne mug. Ai e la, la gruan, shkoi ne Veri, shkoi ne Lindje, pa yjet qe dremisnin ne qiellin e Jugut; kerkoi shtepine, e gjeti te shkaperdare poshte Ultesirave. "Shpetova, shpetova, shpetova!", rrihte galdueshem pulsi i shtepise. "Thesari ? yti."
Era bulurin tutje ne rruge. Peme qe perkulen tutje tehu. Rrezet e henes perplasen dhe qullen egersisht ne shi. Por rrezja e llampes bie thike nga dritarja. Qiriu digjet shpejt e qete. Ndersa sillet verdalle neper shtepi, hap dritaret, peshperit qe te mos na zgjoje, cifti i fantazmave kerkon lumturine e tij.
"Ketu flinim", thote ajo. Ndersa ai shton: "Puthje te panumerta." "Kur zgjoheshim ne mengjes." "Argjendi permidis pemesh." "Lart." "Ne kopsht." " Kur behte vera." "Ne dimrin me debore." Dyert vazhdonin perplasjen e tyre te larget, duke zhurmuar si rrahje zemre.
Aviten ata; ndalen te pragu i deres. Era fashitet, shiu rreshqet i argjendte pergjate xhamit. Syte tane mugullohen; pas nesh nuk degjohen me hapa; nuk e shohim zonjen qe hap pallton e saj fantazme. Duart e tij behen mburoje per llampen. "Shiko", peshperit ai. "Ne gjume te thelle. Dashuria mbi buzet e tyre."
Te perkulur, me llampen e argjendte siper nesh, te gjate duken ata, e te erret. Te gjate ndalen. Era fryn drejt; flaka nanuriset embel. Rreze te egra hene cajne dyshemene e murin dhe, duke u takuar, dallojne fytyrat e perkulura; fytyrat e menduara; fytyrat qe kundrojne te fjeturit dhe kerkojne harene e tyre te fshehur.
"Shpetova, shpetova, shpetova!", rreh egersisht zemra e shtepise. "Vite te gjata", psheretin ai. "Perseri me gjete." "Ketu", mermerin ajo, "duke fjetur; ne kopsht duke lexuar; duke qeshur; duke rrotulluar mollet ne papafingo. Ketu e lame thesarin tone." Perkundshem, drita e tyre ngre qepallat e syve te mi. "Shpetova! shpetova! shpetova!", rreh fort zemra e shtepise.
Tek zgjohem, therras: "Oh, ky qenka thesari juaj i fshehur? Drita ne zemer."
Perktheu Elvana Zaimi